Ironman Copenhagen 2023

Ik heb inmiddels het resultaat laten bezinken. De eerste teleurstelling maakt langzaam plaats voor gepaste trots.

Na een intensieve voorbereiding die 1 december 2022 begon was het 20 augustus d-day. Die dag moest het gebeuren. Stiekem droomde ik van een tijd onder de 11 uur. Maar ik had

vooraf besloten om gedurende de race dit eventueel bij te stellen waar nodig.

Om kwart over 7 in de ochtend was het zo ver. Ik kreeg de laatste gelukswensen van alle meegereisde supporters (dank daarvoor) en begin aan de zwemtocht van 3.800mtr. Ik besloot lekker mijn eigen lijnen te zwemmen en zodoende uit de drukte te blijven. Alleen bij de keerpunten was dat geen optie, maar dat was logisch. Door de vele mensen die ik voorbij zwom had ik al het idee dat het lekker ging. Maar pas bij het verlaten van het water kon ik op mijn horloge kijken: 1 uur en 4 minuten.

Dat was een lekker begin en een minuut of 6 sneller dan gepland.

Na een prima wissel was het tijd voor 180km fietsen. Uiteraard op een voor mij onbekend parcours waar het weinig vlak bleek te zijn. Eerst een technisch stuk Kopenhagen uit, toen langs de kust richting het heuvelachtige binnenland met prachtige weilanden en bossen.

Ik liet me tijdens de eerste van de 2 ronden niet gek maken en heb goed opgelet dat mijn hartslag onder controle bleef. Ik baalde totaal niet als mensen mij inhaalde, het was immers nog een lange dag.

Ik werd wel zenuwachtig toen ik best wat mensen zag vallen of lek rijden. De in de ochtend natte wegen waren stiekem best gevaarlijk. Goed opletten dus en geen gekke dingen doen.

Na een tijdje merkte ik dat het met mijn tempo wel goed zat en dat ik echt nog voldoende energie over had. Tijdens het tweede deel heb ik ook nog goed kunnen doortrappen en veel mensen ingehaald. Dat een tijd van onder de 5 uur haalbaar bleek werkte erg motiverend.

De laatste 15km “rustig” aan gedaan. Ik wist immers dat er nog een marathon aan zou komen.

Ook de wissel van het fietsen naar lopen ging perfect. Snel de nieuwe voeding gepakt, pet op, loopschoenen aan en gaan!

Tijdens het eerste rondje van de 4 was het nog relatief rustig op het parcours en langs de kant. De meeste zaten natuurlijk nog op/langs het fietsparcours.

Na het eerste rondje begonnen mijn gedachte echt richting de eindtijd te gaan. Zou het onverwachte mogelijk zijn? Zou ik echt mijn eerste full distance triathlon onder de 10 uur kunnen eindigen? Het zal toch niet…..maar de tussentijden zeiden van wel. WTF

Ik besloot om te proberen het tempo strak te houden zodat ik niet kapot ging en het gewoon zou gaan doen, het kon echt lukken. Ik bleef “slim” lopen met veel aandacht voor koeling, drinken en eten. Essentieel om de laatste fase goed door te komen.

Maar toen, na 28km in de marathon gebeurde waar ik vooraf bang voor was. Ik moest een toilet stop maken op een steeds drukker parcours. Alle Dixie’s waren bezet en ik moest een minuut of 3 wachten. Daarna ben ik eigenlijk nooit meer in mijn ritme gekomen en kon ik het tempo van daarvoor niet meer halen. Al na 5 km had ik door dat de magische grens niet gehaald zou worden.

Op dat moment komt de mentale uitdaging om een nieuwe doelstelling te bedenken. Dat werd dat ik koste wat het kost geen meter wilde wandelen. Het was immers een race, daar hoort wandelen niet in thuis (dat doen ze in Nijmegen). De eindtijd boeide me op dat moment niet meer zo veel.

Toen ik eenmaal het 40km punt voorbij was keek ik weer op mijn horloge en zag dat 10.15 uur als finishtijd haalbaar zou zijn. Dus met een goede 2km te gaan werd het doel voor de 3de en laatste keer bijgesteld. Alles voor die 10.15!

Ik liep met 1km te gaan langs de kroeg waar mijn vader stond te kijken en dat motiveerde om nog een keer aan te zetten. Ik wist dat ik nog 5,5 minuut moest om vervolgens bij de finish Rianne en mijn moeder (en de rest) zou zien voor de laatste aanmoedigingen op de rode loper.

Met een flinke klap tegen de bel voor de first time finishers begon in aan de laatste meters en kwam ik binnen met als eindtijd 10 uur 13 minuten en 28 seconden. En heel vreemd, maar mijn eerste gedachte was toch een lichte teleurstelling, die magische 10 uur was zo dichtbij. Als iemand me vooraf had gezegd dat ik onder tien uur en kwartier zou finishen dan had ik die voor gek verklaard. Maar eenmaal binnen dacht ik direct aan wat er “fout” zou zijn gegaan. Bizar.

Maar nu, 2 dagen later, helpt zo’n verslag typen en de foto’s terugkijken me wel om langzaam trots te worden. Uiteindelijk is het een prestatie on mega trots op te zijn. Het zet ook een mooie benchmark voor de volgende. Er moet echt nog een flinke hap van die tijd af kunnen. Ik weet inmiddels waar ik aan moet gaan werken.

Al met al een fantastische ervaring waar ik veel van geleerd heb, zowel de dag als de weg er naartoe. Met erg veel dank aan Gregor Stam voor de begeleiding de afgelopen 9 maanden.

Op naar de volgende…….?