Challenge Almere-Amsterdam 2021

Zondag 12 september; de dag waar ik lang naar uitgekeken heb. Heel erg lang zelfs, want oorspronkelijk zou deze dag een jaar eerder komen. Helaas door de COVID pandemie, werd deze dag een jaar uitgesteld. Ik heb het over de Challenge Almere-Amsterdam Long Distance. Een afstand waar ik in 2018 voor het eerst mee begonnen ben. In 2019 nog een keer mee gedaan heb en 2021 zou de derde keer worden; drie keer is scheepsrecht.

De lange afstanden vind ik ontzettend leuk om te doen. Het kost ook ontzettend veel tijd, wat naast een baan van 40u, het zien van familie en vrienden en andere ‘verplichtingen’ soms niet mee valt. Gezien er door de pandemie weinig sociale contacten waren, kon ik meer trainen. De afgelopen twee jaren heb ik dan ook meer gedaan dan de eerste twee jaar dat ik meedeed aan de long distance. Het eerste trainingsjaar voor mijn 3^e long distance (2020) heb ik een beetje op eigen houtje gedaan, ik deed vooral waar ik zin in had. Gelukkig genoeg heb ik vaak zin om lekker te sporten dus het fietsen en het lopen gingen de goede kant op. Ik trainde zelfs meer zonder doel, dan dat ik trainde toen ik wél mee deed aan de hele van Almere. Ik had immers meer tijd. Zwemmen was jammer genoeg een ander vehaal. De zwembaden waren beperkt toegankelijk en zelf een geruime tijd dicht. Een held in het buitenwater ben ik absoluut niet, dus besloot ik niet teveel met zwemmen bezig te zijn. De kans dat in 2020 wedstrijden door zouden gaan, schatte ik toch al vrij laag in. En inderdaad; de long distance van Almere werd afgelast. Met eigenlijk geen doel meer voor ogen ben ik verder gaan sporten, opnieuw; gewoon waar ik zin in had. Na een tijdje had ik zoveel getraind, en zoveel meer dan de 2 jaren ervoor toen ik wel een hele deed, dat het zonde zou zijn om niets met deze trainingsarbeid te doen. Het zag er ook naar uit dat in de zomer van 2021 wel weer wat wedstrijden zouden komen en de long distance van Almere wel eens door kon gaan. Ik besloot op zoek te gaan naar een coach, als ik dan toch mee ga doen moet ik het goed aanpakken. Al snel begon ik te trainen onder begeleiding van Gregor Stam en richting einde zomer 2021 besloot ik mij, na toch wel heel erg lang twijfelen, mij in te schrijven voor de long distance in Almere. Ik ging trainen op schema’s en probeerde meer structuur hierin te krijgen. Eigenwijs dat ik ben sloeg ik wel wat trainingen over, of gaf ik er een eigen draai aan. Vooral als ik een training zag staan dat er wel eens pittig uit zag, probeerde ik daar nog wel eens onderuit te komen. Stom eigenlijk, want als ik het wél deed voelde het achteraf eigenlijk super goed.

De dag van Almere kwam steeds dichterbij en ik krijg de weken voor Almere wat meer rust. Gemengde gevoelens.. Enerzijds weet je dat je veel meer getraind hebt dan de 2x daarvoor. Anderszijds heb je niet alles gedaan wat Gregor gezegd had, en soms echt wat te weinig, en waren er geen testwedstrijden voor mij geweest. Ik probeerde alles uit mijn hoofd te zetten en het lukte! Waar ik voorheen ontzettend zenuwachtig was, had ik nu nergens last van! Fijn gevoel, hoewel het mij ook wel beangstigde soms; ‘waarom ben ik niet zenuwachtig?’ of ‘Ik heb nergens last van, is mijn lichaam er dan wel klaar voor?’ Opnieuw probeerde ik dit te parkeren; ik had veel getraind en dat ik geen zenuwen voelde hield in dat ik er juíst heel erg klaar voor was! Zo praatte ik dat mij zelf in.

De wekker ging om 5.00u zondagochtend 12 september. Oké, daar waren dan ineens de zenuwen! Na een klein ontbijtje met veel pijn en moeite naar binnen gepropt te hebben, ben ik naar de wedstrijdlocatie ‘afgereisd’ (dit was voor mij namelijk om de hoek, zo heerlijk) . Ik legde mijn laatste spullen voor de race klaar en het wachten kon beginnen. De zenuwen waren ondertussen weg en ik heb rustig naar de Pro’s gekeken hoe zij uit het water kwamen. Om 8.00u klonk het startschot. Ik had mij voorgenomen mij niet te druk te maken over het zwemmen en gewoon te gaan zwemmen met een lekker gevoel. Met ontzettend weinig zwemmeters in de armen, heb ik heerlijk gezwommen! (En als ik dat zeg, zegt dat wat.. 😉) De eerste ronde ging prima maar er was al wat golfslag, tijdens de tweede ronde zwemmen was de golfslag behoorlijk geworden! Het was even wennen en het werd wat zwaarder. Ik was dan ook blij toen ik het laatste stuk mocht zwemmen naar de boog. Met een tijd van 01:13:54, langzaamste tijd ooit, kwam ik uit het water. Er waren al flink wat fietsen weg, maar daar maakte ik mij niet druk om. Ik had een super snelle wissel, fietsje aan de hand en; HUP!  

Voor het fietsen had Gregor een plan opgesteld, waar ik mij precies aan gehouden heb. Van de twee keer daarvoor kon ik mij goed herinneren dat ik de eerste ronde fietsen als een speer ging, maar het daarna toch wel zwaarder werd. Het plan was; houd je aan het plan! De eerste ronde ging heerlijk, waarbij ik wel harder kon maar het dit keer niet deed. Er stond wel wat wind, maar eigenlijk in heel positieve zin, echter wist ik wel dat deze wind zou gaan draaien. Er stonden mensen langs de kant, ik was lekker in gedachten gezonken en ik at en dronk goed. Als snel volgde doorkomst Almere-Haven. Eerst even roepen naar Gregor omdat hij mij niet zag en vervolgens nog even zwaaien en roepen naar paps omdat hij niet zat op te letten. Op naar de tweede fietsronde!

Ook deze ronde heb ik mij goed aan het plan gehouden en gedurende de hele weg bleef ik maar denken; hoe krijgt die man (Gregor dus) het toch voor elkaar… Ik fietste precies op de hartslag die ik fietsen moest, ik voelde mij goed en kreeg steeds meer vertrouwen in mijzelf. De tweede ronde is altijd wat zwaarder en je gaat je meer vervelen. Ik bleef goed denken aan mijn voeding en vocht en genoot! De tweede ronde kwam er wel een goede wind opzetten en zoals ik van te voren al wist zou de wind gaan draaien in minder positieve zin. Met soms echt wat zware stukken windtegen bleef ik lekker trappen. Na verloop van tijd voelde ik wel wat meer vermoeidheid en werd de windtegen nog wat zwaarder. Toch was het anders dan de jaren hiervoor; ik had veel beter getraind en deze vermoeidheid voelde als normaal. Het werd zwaarder, maar het was zoveel beter vol te houden dan de jaren hiervoor. Het laatste stukje naar dijk in Haven was pittig, maar nu was ik er bijna. Wat een fijn gevoel als je de bocht bij de manage afdraait en weet dat je echt het allerlaatste stukje nog maar hoeft. Met een tijd van 4u55 (mijn snelste tijd ooit) kwam ik binnen. Ik kreeg zin in het hardlopen!

De wissels gingen goed, en ik had zelfs mijn gel meegepakt waarvan ik bang was dat ik die zou vergeten. Ik liep lekker weg, hoewel het als het rap aanvoelde. Toch kreeg ik het voor elkaar om mijn hartslag niet hoger te laten komen dan mocht. 
De eerste ronde ging goed, de tweede ronde ging goed! Ik begon ervan te twijfelen; gaat dit niet té goed? Ondertussen was het zo leuk! Ik had ontzettend veel plezier en wát een mensen langs de kant! Niet normaal in wat voor geluidsoase je terecht komt, echt heel leuk! Nog leuker is dat je ineens je vriendinnen langs de kant ziet staan, je familie ziet en TVAlmere daar in grote getale aanwezig is. Ik liep verder, nog steeds mijn hartslag precies zoals deze moest zijn. Opnieuw vol verbazing van mijzelf en van Gregor. Onderweg bedacht ik mij dat ik niet meer zo eigenwijs moet zijn en écht moet doen wat Gregor zegt, want wie weet hoeveel verder ik nog kan komen… Afijn, ik was pas bij ronde 3. Ik liep langs Beau en vroeg voor de zekerheid toch maar even of het echt wel goed ging; ‘Ga ik niet te hard?’ vroeg ik. ‘Nee, gewoon doorgaan’, klonk het vanuit Beau waarop ik reageerde; ‘Maar ik ben bang dat straks die man met de hamer komt’. Beau riep nog dat ronde 4 en 5 mij altijd wat zwaar vallen en ik dus goed moet eten en drinken en koppie erbij moest houden. Ik ging ronde 4 in, wetende dat dit meestal een zware ronde werd en dan moet 5 nog komen. Het werd inderdaad wat zwaarder, maar opnieuw zoveel anders dan de jaren daarvoor. Ik bleef rennen, plezier houden en lachen en kwam de ronde door zonder verval. De zwaarste ronde stond mij te wachten, ronde 5. Ik wist dat ik hier wat vermoeider zou worden, maar troostte mezelf met het feit dat ik daarna nog maar 1 ronde hoefde. Ronde 5 was zwaar, ik werd vermoeider en soms kwam wat angst dat ik het ineens zou verpesten. Helemaal gezien ik eigenlijk vanaf ronde 1 al buikpijn had, dit even weggezakt was maar vanaf ronde 3 weer behoorlijk kwam opzetten. Ronde 5 heb ik nog goed gegeten en gedronken, zodat ik ronde 6 het eten en drinken kon overslaan en geen risico meet hoefde te nemen icm mijn buikpijn. De één na laatste ronde zat erop en ik moet zeggen dat het me niet tegenviel, zelfs ook weer deze ronde zonder verval. 

De buikpijn was wel flink aanwezig, maar ik ging mijn laatste ronde in. De laatste ronde besloot ik alles eruit te halen wat er nog in zat. Ik ben gaan versnellen en dacht; ik zie wel waar het schip strandt. Het was genieten; mensen die vroegen hoeveel rondjes ik nog moest. Wat héérlijk om te zeggen dat je naar de finish mag en wat geinig dat gejuich dat er achteraankomt. In een tijd van 3u21 (PR) mocht ik het looponderdeel gaan afsluiten.

De finish..! Anders dan anders en een tikkeltje suf. De kleine mini verhoging gaf je toch een machtiger gevoel dan nu. Ook suf dat er nagenoeg geen mensen in het stadion toegelaten werden terwijl het parcours verder bomvol stond met publiek, afijn. Ik kwam over de finish en ik had een super tijd; 09.38!! Dat is precies een uur sneller dan mijn eerste hele in 2018 en in 2019 had ik een tijd van 10.17uur. Ik hoopte zo graag om onder de 10u te komen, en dan niet net 9.59. Maar eerlijk gezegd wist ik al niet hoe ik van die 10u17 nog minuten af kon halen, een tijd van rond de 10u zou al geweldig zijn. Dat ik daar zoveel onder dook, heb ik echt alleen van durven dromen. Ik keek op naar meiden als Julia de Leeuw die een mega tijd had neergezet in Frysman en wat zou ik dat ook zo mega graag willen! Nu ben ik gewoon net als zij, bizar en het heeft lang geduurd om dat te beseffen. 
Boh! 9.38uur, ik moet het echt nog een paar keer herhalen om te laten doordringen dat ik echt zo lekker ging die dag!

De afgelopen tijd was mega druk, zo druk, het is teveel om op te noemen. Heel blij dat het harde werken zo beloond is. En hoe cliché het ook is; dit was mij nooit gelukt zonder mijn lieve vriend Beau Visser! Elke training weer stond hij voor mij klaar, vaak ook samen met die lieve ouwe (paps) en daar gingen we weer; eindeloze fietstochten (met appeltaart of course) en hardlopen tot je een ons weegt. Het was weer mooi! En Gregor; heel erg bedankt voor je begeleiding, je geduld, je kennis en je enthousiasme. Ik zal vanaf nu nog beter naar je gaan luisteren!